joyida oyim toʻlgʻonganidan bir oyogʻi biroz bukilib, oyoq uchida qoldi ham. Ayni shu bukilgan oyoqdan Shohruxning barmoqlari avval son, soʻng tizzaning orqa sohalariga tushib bordi.

Rostanam soʻnggi vaqtlarda dadamning ishlari koʻpayib ketgan, oyimning boʻsh vaqti ham ancha kam boʻlayotgandi. Ustiga-ustiga yosh va xohish bilan bogʻliq muammolar sababli ikkisi bir-biridan istagancha qoniqa olmasligi tabiiy. Shunday ekan, soʻnggi marta uch oy oldin seksdan qoniqqani ajablanarli emas. Hozir esa oyimga haddan tashqari yoqayotgan jihat — nafaqat oʻzi mazza qilib, lazzat oʻyinlaridan bahra olayotgani, balki yoshlik qudrati joʻsh urgan erkak bilan bir vaqtning oʻzida tajribasiz tomonlarni ham oʻzida jamlagan yigitchada unutilmas shavq xotiralarini qoldirishga urinayotgani edi. Ayni shu jabhalar mening ehtiroslarimni junbushga keltirardi. Ular ijro etayotgan ishq raqsining har bir detaligacha anglash oʻtida yonardim.

— Uch oy? — lablar yana uzilganda, oyimning qulogʻiga pichirladi Shohrux, javobni aniqlashtirish maqsadida. — Sizdek janon uchun uch kun ham koʻp-ku, axir, — maqtov orqali erkaladi oyimni.
— Nimasini aytasiz, jonim! — alangani kuchaytirish uchun ingragan ovozda javob qaytargach, Shohruxning chap qulogʻi yumshogʻidan ohista tishlab qoʻydi oyim.
— Olovsiz, goʻzalim! — oyimning olov moy sepishga ustaligini e’tirof etib. — Oxirgi minet ham oʻshanda boʻlgandir-da? — miyigʻida jilmayib, bugungi xohishlarga ham oydinlik kiritmoqchi boʻldi Shohrux. Oyim esa nolishlarini doimiy notaga aylantirib, dardlarini yanada ehtirosliroq koʻrsatib, javob qaytarishga urinardi:
— Oʻtgan kuni boʻluvdi, lekin…— biroz pauza qildi oyim. Shohrux ham buni sezib, gapning davom etishiga xalaqit bermasdan, kutishni afzal bildi. — Lekin javob boʻlmadi.
— Umuman turmadimi? — yana aniqlik kiritish uchun shivirlada Shohrux. U oyimning minetni uyqudagi asbobni turgʻizish uchungina qilishni yoqtirmasligi xayolidan chiqarmagandi va oʻsha holat qanchalik yoqimsiz boʻlganini tasavvur qildi. Biroq hozir umuman boshqa holat: uning mustahkam sovut-u qalqonlarni teshib yuboraman degandek tosh qotgan asbobi kenayisining qirmizi lablari orasida sirgʻalishi, oʻynoqi tilning aylanma harakatlaridan bahramand boʻlishi, sadafdek tishlarining yoʻgʻongina asbob terisiga yengil botib, yoqimli azob berishidan yaxshigina umid bor. “Umuman turmadimi” degan savolga javoban oyim shunchaki boshini sezilar-sezilmas darajada sarak-sarak qilib qoʻydi. Bu javobdan soʻng Shohrux oʻng qoʻlining dumba va son oraligʻidagi safarini tugatib, oyimning yuziga olib keldi va kaftlari bilan chakkalarini siladi. — Charchagan paytda tushunsa boʻladi amakimni ham. — Xuddi qizaloqni ovutayotgan ohangda chiqdi bu soʻzlar. Nigohlar bir-biriga chuqurroq qadaldi.

Shohrux chap qoʻlini ham tepaga koʻtarib, bir lahza oyimning boshi orqasini silagancha, sochiga qistirib, yigʻib qoʻyilgan rezinkani astagina yechib oldi. Qalin va quyuq tim qora sochlar toshlarga urilgan sharsharadek har tomonga yoyilib, egasini bellariga tushdi. Shohrux yana oyimning qulogʻiga yaqin bordi va bir tutam sochni barmoqlarida oʻynagancha, burniga yaqinlashtirib, ding turgan quloq ostida chuqur nafas olib hidladi va ehtirosli pichirladi. — Turganini oʻpish yoqadi degandek gap aytuvdiz-a… — Oyim qulogʻining qitigʻi kelganidan va tanasidagi tuklar tikka boʻlib ketganidan oʻta mayin qiqirlab, qulogʻini qaynoq nafasdan toʻsish uchun yelkasini qisdi. U endi bir soʻz deyishga na jazm qilardi, na bunga xohishi bor edi. Faqatgina ayni lahzadan boricha mast boʻlishni tanlagandi. Shohrux esa maqsaddan chalgʻimay davom etardi. — Agar nimadir yoqmasa, darhol ayting, — deya oyimning lablaridan minet oldi “xayrlashuv” boʻsasini olib, ikki yelkasidan ohista pastga bosdi.

Bu holatda oyimga yoqmaydigan hech nima yoʻq edi. U avvaliga qarshisidagi koʻrkam yigitning yelkalarini paypaslagancha pastlab, soʻng baquvvat belining ikki yonidan ushlab, muvozanat saqlagancha, oyoqlarini buka boshladi va tizzasi yerga yaqinlashganda oʻng qoʻli bilan Shohruxning chap sonini, chap qoʻli bilan esa boyagina ayni shu kaftlar orasida mahkam siqilib, rohatning zoʻridan qoʻyib yuborilgan oʻsha tanish asbobni yana ushladi. Mana, tizzalar ham tegdi. Tizzalab turgan oyim bir lahza naqd burni uchidagi asbobga nazar solib, koʻzlarini yuqoriga, ushbu harakatlarni maroq bilan kuzatib turgan Shohruxning hirs toʻla nigohlarini qaratdi. Bu nigohlarda nima yashirin? Qandaydir xaloskor yoki shunchaki navbatdagi toʻshak sherigi? Nima boʻlganda bu qarashlar yonib turgan ehtiroslarning yana toshishiga sabab boʻlgandi. Oyim koʻzlarini yana pastlatib, toʻgʻriga — “qahr” bilan boqib turgan asbobga tikildi. Ha, oyimga haqiqatan ham tik turgan asbobni har qanaqasiga erkalash lazzat berardi. U bir lahzaga koʻzlarini yumdi. Bu koʻzlar butun dunyoga nisbatan yumilgandi: hayot tashvishlari, kunlik stress, ishdagi boshogʻriqlar, oiladagi dilxiraliklar, atrofdagilarning gʻiybatlari, ertalabdan etigiga suv sachratib oʻtib ketgan mashina… Barcha-barchasining alamli qozonlari ustidagi qopqoplar xuddi shu qovoqlar singari yopilgandi. Hammasi bir muddatga butunlay unutildi. Bu holat goʻyo meditatsion seansdek uning miyasini tozalab chiqqandi. Chindan ham koʻzlar yumuqligida insonda burun va quloqlar kuchliroq ishlay boshlarkan. Ayni soniyada uning quloqlari qulflogʻliq darvoza tashqarisidan oʻtib ketgan mashina tovushini eshitib turar, koʻchada baqirishib yurgan bolakaylarning kimlar ekanligigacha taxmin qilar, bularning barchasiga muzlatgich motorining bir maromda ishlashi joʻr boʻlardi. Burniga esa oshxona stoli ustida turgan qopqogʻi ochiq idish yuvgich gelning hidi urilar, unga esa yuvishga ulgurilmagan tarelkadagi goʻsht va piyozdan qolgan ishtaha ochuvchi hid sherik boʻlardi. Oyim esa eng muhim isni yaxshiroq his qilishga urinardi: naqd qarshida turgan jahldor asbobning hidi! Oyim unga yaqinlashdi. Hirslarni battar qoʻzgʻatuvchi is. U asbobga burnini tekkizdi. Soʻng ikki-uch bor chuqur nafas olib, uni hidladi. Oyimning bu harakatlarini jonli koʻrish uchun umrimni tikishga tayyor edim. U tom ma’noda har bir lahzadan lazzatlanishni bilardi va hozirgi imkoniyatni qoʻldan boy berishni istamasdi.

Oyimning barcha xayollari arzimagan soniyalar ichida boʻlib oʻtdi. Bu orada Shohrux yuqoridan uning harakatlarini tuganmas rohat va cheksiz hayrat bilan kuzatib turar, oyimni shoshiltirmas, aksincha, pastda qilinayotgan ishlardan battar zavqi kelardi. Balki oyimning xayolidan nimalar oʻtayotganini u umuman bilmas, lekin oʻz asbobiga koʻrsatilayotgan e’tibor va mehrni tushunmasa boʻlmasdi. Bu orada oyim asbobni burni bilan silab, soʻng uni biroz pastga, yuzini esa teparoqqa koʻtarib, navbat lablarga berishga qaror qildi. Oyim bir lahzaga koʻzini ochdi va obdan tikilgancha, uchidan ohista oʻpdi. Shohrux xuddi shu soniya uchun yashab kelgan samuraydek rohatdan oʻzini tappa tashlab yuboraman deb oʻyladi. Soʻng oyim yana koʻzlarini yumib, asbobning ikki yonidan bir martadan oʻpdi. Tilini ozgina chiqarib, boshchasi atrofida aylantirdi.Burni